De club is druk in de weer met de zoektocht naar nieuwe leden voor de technische staf van volgend seizoen. Na vijf seizoenen Lille houdt het duo De Backer-Wijns het voor bekeken. Voor Joni Wijns betekent dit een afscheid na 10j . Kris De Backer blijft wel aan boord, na een trainerscarriere van 16j weliswaar in een nieuwe rol van Sportief Manager. Na een succesvolle 8-jarige samenwerking zochten we hen even op:
Wat is de reden dat jullie nu besluiten te stoppen?
De club wou de samenwerking nog verderzetten, maar met het grootste wederzijdse respect hebben we samen dit besluit genomen.
Joni:
Wacht… ik wou al veel langer stoppen, lacht Joni. Nee, het is geen geheim dat voor mij de balans tussen werk, gezin en club soms een beetje uit evenwicht is. De club heeft een intensievere benadering nodig op dit niveau en dat kan ik niet langer bieden. Het siert de club dat ze mij willen houden, maar het is tijd voor iets nieuws… zowel voor mij als voor Lille. Stoppen klinkt natuurlijk heel finaal, maar ik sta toch zeker voor een lange pauze. De kans dat ik volgend seizoen ergens aan de slag ga is uitgesloten. Ik ga nu de tijd nemen voor mijn gezin en misschien wel een nieuwe hobby. Ik zeg het voetbal zeker geen vaarwel. Ik zal nog steeds te zien zijn in het Heggestadion als supporter en op het veld van mijn lokale veteranenploeg, maar in de dug-out… dat hoofdstuk is op dit moment even afgesloten.
Kris:
Mijn doelstelling is duurzaamheid opbouwen binnen een club. Dit is in mijn carrière altijd zo geweest, maar ik draag deze visie met ouder te worden nog hoger in het vaandel. Duurzaamheid en de rol van hoofdcoach zijn moeilijk complementair. De verantwoordelijkheden en (extra-)sportieve taken waren dan wel gedeeld met Joni, maar het bleef een stevige investering in tijd. We hebben jaren geleefd in functie van het voetbal. De balans tussen werk en privé en de geneugtes des levens gaven me een trigger. Het voelt als het juiste moment om met opgeheven hoofd een nieuwe weg in te slaan en voor het eerst terug te blikken op mijn loopbaan waar ik toch bijzonder trots op ben.
Ik zit sinds mijn vijf jaar in het voetbal en dat heeft me zowel als speler en als coach veel gegeven. Ik keer het voetbal dan ook niet de rug toe. Ik zal de komende jaren mee mijn schouders zetten onder een duurzaam project binnen de club en dit zowel sportief als extra-sportief.
Hoe kijken jullie terug op jullie jaren bij Lille?
Enorm positief, gaat Joni van start. Kris stelde bij onze aanstelling een heel sterke kern samen. Hij maakte schoon schip en ging aan de slag met een bijna volledig nieuwe spelersgroep. De ploeg vertoonde een goede balans tussen kwaliteit, ervaring en mentaliteit. Ik denk dat we moeten eerlijk zijn en stellen dat we dat eerste jaar in eerste Provinciale mee bij de favorieten hoorden voor de titel. Natuurlijk is die verwachting waarmaken nog wel iets anders.
Je moet je kern clean houden, vult Kris verder aan. Ze moeten zowel mentaal vrij blijven, als gespaard blijven van blessures. Ik denk dat wij als trainers steeds een goede afweging hebben kunnen maken tussen belasting en belastbaarheid. Maar het klopt dat we dat eerste jaar zeker bij de favorieten waren. Uiteindelijk zijn we ook benoemd als terechte kampioen. We brachten zeer mooie wedstrijden op den Balsakker, getypeerd door aanvallend en attractief voetbal. Een andere en zeker niet minder belangrijke verwezenlijking was de creatie van een zeer hoge teamgeest in de ganse kern en staf.
In derde afdeling was de doelstelling om een ontspannen seizoen te draaien. We hadden vertrouwen in onze kern, dus durfden we net iets hoger als behoud te ambiëren. Wat er echt volgde was onverhoopt. Op basis van de rangschikking dwongen we een plaats af in de eindronde, of beter gezegd… een promotiewedstrijd. Eén thuiswedstrijd tegen Diest was wat ons scheidde van tweede afdeling. Ik weet nog dat er twijfel was in de groep over die promotie. We drukten op het besef dat een promotie een herinnering en een ervaring is, die eender welk ander belang zou overstijgen. De promotiewedstrijd werd gewonnen en plots gingen we op twee jaar van eerste provinciale naar 2e afdeling.
Ondertussen was mijn rol als sportief manager al iets concreter geworden, aldus Kris. Ik moest vol aan de bak om onze kern te versterken en competitief te maken in 2e afdeling. Wanneer er werd gepolst naar onze ambities, vroegen we ons af of dit mogelijk hoger kon zijn dan behoud. Ondertussen zitten we in ons tweede jaar op dit niveau en blijft behoud de grootste uitdaging. Ik denk dat Lille thuishoort op dit niveau, maar het blijft hard werken om hier te blijven.
Wat waren jullie mooiste momenten ?
Uiteraard beleefden we bij alle clubs fantastische momenten.
De afgedwongen promoties, zullen uiteraard altijd bijblijven. De promotie met Nijlen naar 3e afdeling dwongen we thuis af voor maar liefst 1000 supporters. Die enorme blauw-witte aanhang toonde zich in de volgende seizoenen nog enkele keren met een legendarische “haka” uit op Racing Mechelen als hoogtepunt. Uiteraard waren er ook nog de twee promoties met ons Lille. Het eerste jaar kroonden we ons tot kampioen, het tweede jaar knokten we ons via de eindronde naar de tweede afdeling.
Maar de mooiste momenten beleef je in je kleedkamer. Niet alleen is dit een plaats waar teamdoelstellingen worden geformuleerd, je beleeft er ook het opperste geluk en het diepste leed samen met je groep. Uiteindelijk blijven mensen het hoogste goed en zijn we tal van jaren omringd geweest door fantastische clubleden, collega’s, spelers en supporters dewelke we nooit zullen vergeten.
Wat waren jullie mooiste momenten ?
Joni:
Ik heb genoten van de promotie met Lille en veel geleerd van de degradatie met Rita Berlaar, twee momenten die mij altijd zullen bijblijven. Hoe hoog een up of een down op dat moment ook was, op het einde zijn het allemaal positieve herinneringen.
Ik dank alle clubs waar ik actief ben geweest voor het vertrouwen en de kansen die ze mij hebben gegeven. Spelers, supporters, bestuursleden en mede-stafgenoten. Ook richt ik mij graag tot de vrijwilligers die in elke club er persoonlijk voor zorgden dat we ons spelletje konden spelen. En al waren we het er niet altijd over eens dat een loopladder wel of niet altijd buiten de lijnen kan liggen, jullie zijn onmisbaar en onvervangbaar voor een club!
Ik dank mijn familie om er voor te zorgen dat papa steeds zorgeloos naar “de voetbal” kon vertrekken en gerust kon zijn dat er voor zijn kroost werd gezorgd.
Tot slot bedankt ik graag mentor, vriend en ambassadeur Kris De Backer. Ik heb veel van hem mogen leren als trainer, als leidinggevende en als mens. Ik denk dat we twee verschillende persoonlijkheden hebben, maar met voetbal als katalysator hebben we een vriendschap uitgebouwd die ervoor gezorgd heeft dat we samen heel wat successen hebben kunnen realiseren. Je mag me zeker nog aan je zijde verwachten als supporter in het Heggestadion, maar ook daarbuiten!
Kris:
Als trainer ben je continue bezig met de evaluatie van de vorige wedstrijd en de voorbereiding van de volgende. Op het einde van je carrière maak je de evaluatie voor jezelf en heb je de kans om eens terug te kijken. Meer dan winst en verlies blijft dan vooral bij wat de samenwerking voor en met alle mensen voor mij heeft betekend. Ik denk dan in de eerste plaats aan vrijwilligers, clubleden, spelers, technische- en medische staf. Al mijn dank gaat naar hen voor de geweldige samenwerking.
Uiteraard is Joni een belangrijke persoon geweest aan mij zijde. Woorden schieten te kort voor wat hij voor mij betekende als coach, steun en oprechte vriend.
Ik dank uit de grond van mijn hart alle clubs waar ik actief was.
Tot slot dank ik mijn familie voor alle mogelijkheden die ze me gaven in alle vormen van ondersteuning om mijn mooie jaren als coach zo te mogen volbrengen.
De trainer in mij stopt dan wel, maar het zal een deel van mij blijven dat ik heel mijn leven zal koesteren.
Gianni Mariën:
Kris & Joni: de succesvolle tandem waar ik enorm veel plezier heb mee beleefd. Vele mooie voetbalmomenten die ik de rest van mijn leven zal koesteren. Kris als echte ‘manager’ – zijn people management – tactisch vernuft, doorzettingsvermogen en taalvaardigheid inspireren tot op vandaag nog steeds. Joni, de man van de structuur, uitgekiende opwarmingen en trainingen, humor en incasseringsvermogen. Samen het ideale duo waarbij ik mij al die jaren zeer goed heb gevoeld.
Het palmares liegt er dan ook niet om: met verschillende promoties, titel en andere successen kan je niet anders stellen dan dat dit een topsamenwerking is.
Mijn oprechte ‘hoedje af’, het ga jullie goed in de verdere toekomst!
Willem Brouwers:
Kris is een voetbaldier / peoplemanager pur sang die als een bezetene het beste uit een groep kon halen. Naast het veld wist hij dan weer op cruciale momenten op een zeer waardige manier het spelletje te relativeren. Joni was de (rode?) kers op de taart met een subliem gevoel voor de juiste balans in een voetbalteam.
Het waren voor mij persoonlijk zeer mooie en leerrijke jaren onder het duo, ik zal ze nog lang blijven koesteren.
Stig Cools:
Bedankt voor de passie en toewijding die jullie de afgelopen jaren gebracht hebben. Wat voor ons toch wel de belangrijkste bijzaak in het leven is. In je nieuwe rol zal je opnieuw iedereen proberen te binden in de as en default opnieuw een duurzame ploeg tussen de lijnen te brengen. Ik wens jullie alvast veel succes.
Olivier Schops:
Wat mij vooral gaat bijblijven is jullie open communicatie en het begrip voor de persoonlijke en fysieke situatie vd spelers (in mijn geval met al men fysieke ongemakken zeer dankbaar voor).
Trainers die voor de menselijke approach kiezen en daarbij respect afdwingen waardoor je als speler in het weekend iets terug wil geven door je uiterste best te doen. En natuurlijk zoveel mogelijk wedstrijden te winnen, want de winnaarsmentaliteit is zeker ook aanwezig.
